Mijn Olympisch avontuur van 2014
De Olympische Winterspelen zijn begonnen en dit jaar zal ik de schaatsonderdelen anders volgen dan vier jaar geleden. Toen had ik een van mijn meest bijzondere klussen; ik was perschef van het BAM Schaatsteam, grotendeels het huidige team Clafis. In dat team de schaatsers Bob de Jong en Jorrit Bergsma die een gooi deden naar de prijzen op de 5 en 10 kilometer. Bob de Jong is nu wel op de Spelen, maar dan als coach voor de Koreanen. Jorrit is er natuurlijk ook en dit jaar uit datzelfde team ook de Nederlanders Bob de Vries, Irene Schouten en de Amerikanen Heather Bergsma (vrouw van) en Olivier Jean. Dit alles onder leiding van de nooit saaie coach Jillert Anema.
De start van de Winterspelen brachten de herinneringen terug naar onze periode bij het BAM Schaatsteam, toen echt een marathonteam met enkele uitstapjes naar de langebaan. Wekelijks werden de marathons verreden en de BAM-trein was onverslaanbaar. Regelmatig was het BAM BAM BAM als ze de plekken 1, 2 en 3 op het podium pakten. Met Bob de Jong en Jorrit Bergsma had de ploeg troeven in handen voor de 5 en de 10 kilometer.
Een van die herinneringen was bij mijn kennismaking met Jillert tijdens een teambijeenkomst in een klein museum ergens in Friesland. Toen hij hoorde dat ik de communicatie voor de ploeg ging doen, bleef hij 5 minuten onophoudelijk lachen. Ik wist dit. Ik was hierop voorbereid en liet het over me heen komen. Het kwam echt goed tussen ons en we hebben nog steeds regelmatig contact met elkaar. Voor mij was toen wel duidelijk dat ik – zonder echt veel verstand van schaatsen – een bijzondere uitdaging aangenomen had. Een club bloedfanatieke voornamelijk Friezen op de schaats helpen in hun contacten met de media. Ik ben er echt van gaan houden intussen.
En ook van de mensen in de ploeg. Mensen die zo gaan voor hun sport en toen vanuit een underdog positie op de langebaan de gevestigde orde uitdagen, dat verdient respect.
Nu is het zo dat ik verbonden was aan de schaatsploeg en tijdens de Olympische Spelen val je als sporters onder het NOC*NSF. Dat betekent dat je vooraf op zoek moet naar mogelijkheden om de schaatsers te profileren. Met PR-kanonnen als Sven Kramer en Ireen Wust, is dat niet eenvoudig. Een van de leuke zaken was een dagelijks telefoongesprek op de radio tussen Tijs van den Brink en Jillert Anema tijdens de Spelen. Of het moment dat de coach op de Amerikaanse TV uitgebreid de tijd nam om uit te leggen waarom de Amerikanen zo slecht presteerden. En dan natuurlijk de rel rond de ploegenachtervolging waar Jorrit reserve stond en zijn plek opgaf. Dan ben je geen onderdeel van de Olympische ploeg in Sotchi, maar kun je op afstand wel veel doen in de (morele) support.
Het absolute hoogtepunt voor mij was de winst van Jorrit Bergsma op de 10 kilometer. Een ongekende prestatie om daar Sven Kramer, die daar zo graag wilde winnen, te verslaan. Na de winst stond de telefoon niet stil en alle programma’s wilde Jorrit na afloop van de Spelen hebben. Dat mogen organiseren en begeleiden is natuurlijk gewoon heel leuk omdat Jorrit echt iets neergezet heeft toen.
Dus ja, ik zal ook dit jaar tijdens de 10 kilometer absoluut hopen op winst voor Jorrit, dat zal niemand me kwalijk nemen. Ik zal met net zoveel spanning voor de TV zitten, al zal de telefoon daarna wel stil blijven. Thuis leidt dat wellicht tot wat strijd, Stella is namelijk absoluut voor Sven.
Luc Dietz | Directeur