Hebben jullie ook de val van Camiel Eurlings gevolgd? Afgelopen week was er geen ontkomen aan. Twitteraars verorberden de oud-minister netjes met mes en vork en zorgden er zo voor dat hem niets anders restte dan zijn lidmaatschap van het IOC op te zeggen. Als je kijkt naar publieke figuren in deze tijd vergeleken met 10 jaar geleden, dan moet je niet alleen goed zijn in waar je je bekendheid aan ontleent. Tegenwoordig moet je vooral ook in de gaten houden of het publiek vindt dat jij je netjes gedraagt en of je altijd en overal het goede voorbeeld geeft. Nog even en we hebben over vier jaar niet alleen een Olympisch Kwalificatie Toernooi, nee, schaatsers moeten ook voldoen aan het BKT, het Beeldvormings Kwalificatie Toernooi.
Nu hoor ik je denken, maar Camiel heeft het toch niet handig aangepakt? Dat zou je kunnen zeggen, maar waarom zeg je dat eigenlijk? Waarom hebben wij de enorme behoefte mensen de maat te nemen? We hebben onze mond vol van mensen die de frustratie van zich af schelden op Twitter en nemen deze mensen niet zo serieus als ze een bekend politicus voor van alles en nog wat uitmaken. Wat is het verschil als een welbespraakte pro op Twitter met zorgvuldig gekozen woorden, een ander veroordeelt zonder dat deze zich daar direct op kan verweren? De woorden zijn anders, de bedoeling is hetzelfde: iemand publiek ter verantwoording roepen en vaak; iemand onderuit trekken.
En als je aan de andere kant zit, dus bekend bent, is stilzitten als je geschoren wordt dan nog steeds het beste medicijn? Blijkbaar niet, want dat heeft Camiel lange tijd gedaan en dat was ook niet goed. Wat het extra lastig maakt is dat je deskundigen aan twee kanten hebt staan. Aan de kant van degene die onder het vergrootglas ligt en aan de andere zijde de deskundigen die niet door de persoon in kwestie ingehuurd zijn. Ik kan me toch niet helemaal aan de indruk onttrekken dat bij deze laatste groep een zekere behoefte aan profilering zit.
Nee, als je nu bekend bent, zal je mee moeten met de open communicatie van deze tijd. Je bent publiek bezit en daarmee moet je mee in de nieuwe spelregels van openheid. Daarbij hoef je overigens niet altijd op elke vraag een antwoord te geven, wel verwacht men een open mind en houding. De bestuurders en andere BN’ers die dat goed aanvoelen, worden vaak het beste beoordeeld op hun communicatie en hun beeldvorming leidt het minste onder eventuele maatschappelijke misstappen.
In zekere zin is het leven voor deze groep inderdaad een groot Beeldvormings Kwalificatie Toernooi. En dat heeft ook zo zijn invloed op de beschikbaarheid van publieke ambtsdragers. Over een paar maanden krijgen we weer een paar honderd nieuwe wethouders in Nederland. Zij zullen zich dit terdege moeten realiseren. En laten we hen een beetje ruimte geven om eraan te wennen.
Luc Dietz | Directeur